Graag zien (op de trein)

Ze zaten met hun tweetjes tegenover mij, hand in hand en dicht tegen elkaar, een koppeltje blinden. Ik werd er zowaar door geraakt.

Onbeschaamd en nieuwsgierig luisterde ik hun gesprek over samen een hotelkamertje huren af... En ik bedacht: hé hoe zou dat zijn, graag zien als je niet kan zien? Zou dat dan graag voelen, ruiken, horen worden? Of worden mensen dan vooral verliefd op elkaars karakter? En zou je dan slimmere keuzes maken dan wanneer je door iemands uiterlijk wordt aangetrokken?

Wat maakt eigenlijk dat we iemand graag zien, graag gezien worden, verliefd worden? En hoe zou het zijn als mijn man blind zou zijn? Of ik? Zouden we dan voor elkaar hebben gekozen? Kies je dan anders? En heeft liefde met kiezen te maken of is het iets wat je overkomt?

Het blijft voor mij een boeiend mysterie, graag zien, de liefde...

En het mijmeren doet deugd.

Het stilstaan geeft me zuurstof als mens. Soms gebeurt dit op zo'n onbewaakt moment op de trein, als ik verder niets om handen hebt. Soms heb ik er alleen-zijn voor nodig, soms heb ik er net nood aan om met anderen hierover te spreken, om de verbinding aan te gaan.

En soms mag dit ook zijn plekje krijgen in therapie, vind ik: nadenken over wat ons boeit, waar je door geraakt wordt als mens en hierover het gesprek aangaan. Zitten daar niet die momenten van echt contact in?